“Als je ergens weerstand bij voelt, of op voelt, neem dat serieus en onderzoek die weerstand. Blijf nieuwsgierig in je proces, zonder iets te willen veranderen. Je kunt iets toevoegen aan je repertoire van patronen en reacties.”

Deze woorden zijn niet alleen iets wat ik doorgeef aan anderen, ze zijn ook iets wat ik zelf leef.

Een tijd geleden zat ik in de auto, onderweg naar een vakantiebestemming. Ik scrolde door (prachtige!) foto’s van mensen die via de sportschool, waar ik ook lid van ben, een transformatie traject hadden gevolgd. Ik merkte weerstand, ongemak in mezelf. Oordelen, afstand… wat was het wat me raakte. Daar zat iets. Iets zachters, iets eerlijks. De vraag diende zich aan: wat raakt me hier eigenlijk? En misschien nog wel belangrijker: wil ik dat onderzoeken?

Ik sprak mijn ongemak uit naar mijn vriend en hij vroeg zich af wat die weerstand zei over mij. Dat raakte me en ik nam een beslissing. Ik ging dat traject ook doen. Niet om mezelf te verbeteren, maar om mijn weerstand serieus te nemen. Om te ervaren wat zo’n proces met míj zou doen. Ik was ook nieuwsgierig: hoe fit, gezond en krachtig kan ik zijn? 

En toen ging ik er vol in. Het werd een intens proces: ik noem het weleens het leven in 12 weken. Angst voelen en toch doorgaan. Weg willen en toch blijven. Willen stoppen, dat uitspreken… en alsnog blijven. Steeds weer in contact met wat er werkelijk speelde, in mezelf en in relatie tot de ander.

Met motivatie van binnenuit én van buitenaf boorde ik een nieuw stuk in mezelf aan. Ik voelde me krachtiger worden, zekerder. Niet alleen in sport, maar juist ook in het dagelijks leven. Meer focus en daadkracht. Minder ruimte voor bullshit. Meer helderheid over wat er voor mij echt toe doet.

Het voelde bijna als therapie. En ik ben trots op dit proces.

Dit is wat mij drijft: niet weg van weerstand, maar ernaartoe. Niet fixen, maar verdiepen. Nieuwsgierig blijven en zo ruimte maken voor groei, van binnenuit.